Mijn “passage” bij Smals
Op 3 december negentienvierentachtig,
Stond ik in de Koninklijke Prinsstraat voor een grote poort, toch wel prachtig.
Ernaast op de muur hing de naam, iets van mecanografie,
Maar wat het juist betekende wist ik toen nog nie.
Aarzelend en met een beetje schrik ging ik naar binnen.
Ik had geluk, ik mocht direkt bij de Mecano beginnen.
Ik kwam in de dienst van Roger Spiessens terecht,
op het eerste zicht nog niet zo slecht.
Mijn eerste werk vond ik eigenlijk wel ambetant,
de kennismaking met mijn allereerste collega daarentegen, was wel plezant.
Ze was vriendelijk en behulpzaam, haar naam was Joëlle,
maar dat wisten jullie al wel.
Ik zie haar daar nog zitten met heel veel kleine krulletjes in het haar.
Niemand kon het toen voorspellen maar onze ECHTE vriendschap duurt nu al 35 jaar.
Vrij vlug maakte ik nog andere vrienden en samen gingen we ’s middags een pintje drinken.
Zo ging de namiddag vlug voorbij,
misschien niet voor iedereen … maar wel voor mij.
Het werk boeide me niet echt maar na enkele omzwervingen kwam ik in de rekeningen terecht.
Dat was eerder iets voor mij en zeker niet slecht.
Ik vond er ook mijn jeugdvriend Herman terug,
Spijtig genoeg is hij al geruime tijd aan de overkant en dat via een lange moeilijke brug.
Gedurende 28 jaar heb ik met cijfers kunnen spelen,
kortom mij niet langer moeten vervelen.
Ik heb er vanalles gedaan, met plezier en soms zelfs heel spontaan.
Vandaag ga ik echter de Smals verlaten,
om hopelijk nog wat, samen met Lutgarde, van het leven te genieten.
Straks ga ik met een pakske vol herinneringen en een goed gevoel hier buiten,
want ik heb mijn carrière op een mooie manier kunnen afsluiten.
Ik wens iedereen nog een mooie toekomst en goede moed,
en beeindig met het slotakkoord,
Tot ziens … het gaat U allen goed !!!!!
Michel Poffé – 27 janvier 2020
Comments are closed.