Een droom? Ze heeft er geen. “Ik dank het leven dat het me zoveel gegeven heeft. Ik heb veel geluk”. Kanker had haar op 25-jarige leeftijd het leven kunnen kosten, maar ze herstelde. Laten we even op stap gaan met Yamina Azzouz, een collega met een brede glimlach en sprankelende ogen.
Je gaat begin februari met pensioen. Hoe voelt dat?
Hoe dichterbij de datum komt, hoe moeilijker ik het kan geloven. De tijd is voorbij gevlogen. Ik ben blij dat ik 40 jaar bij een werkgever als Smals heb gewerkt. Dit bedrijf biedt mooie voordelen aan zijn medewerkers. En nu maak ik plaats voor de jeugd!
Dankzij mijn pensioen zal ik veel meer vrijheid hebben. Ik ga activiteiten beginnen waar ik eerder geen tijd voor had. En ik zal mijn wekker niet meer om 5.30 uur zetten!
Hoe ben je in ons bedrijf beland?
Smals was mijn eerste werkgever. Twee keer werd ik aangeworven voor enkele weken, om piekperiodes op te vangen.
De derde keer was de goede: de personeelsdirecteur belde me op om te vragen of ik geïnteresseerd was in een contract van onbepaalde duur en, zo ja, wanneer ik kon beginnen. Mijn antwoord was: “Onmiddellijk!” en dezelfde dag nog kwam ik werken. Dat was op 14 april 1982.
Foto: Yamina toen ze begon bij Smals.
Gedurende ongeveer dertig jaar werkte ik binnen het team Pensioenkadaster als dossierbeheerder. Toen het team werd opgeheven, verhuisde ik naar de sectie OCMW / Primula / GototOUT & Limosa.
In april 2017, ter gelegenheid van mijn 35 jaar anciënniteit, was ik zeer ontroerd om – in naam van Zijne Majesteit Koning Filip – de Gouden Medaille der Kroonorde te ontvangen,
evenals het diploma “Ereteken van de Arbeid eerste klasse”.
Ik voel me meer Belg dan Marokkaan en ik heb een speciale band met de Belgische koninklijke familie. Toen Koning Boudewijn in 1993 overleed, heb ik 12 uur in de rij gestaan om zijn stoffelijk overschot te eren. Op mijn weg naar buiten, stopte ik mijn visitekaartje in een zilveren bakje. Vier maanden later werd ik verrast met een bedankbriefje van Koningin Fabiola!
Wat zijn je plannen?
Ik ben van plan om gewoon van het leven te genieten. Tijd doorbrengen met degenen die me gelukkig maken: mijn dochter Anissa (18), mijn zoon Nabil (16) en mijn man Mohamed, die al met pensioen is. Ik hoop dat we gezond blijven. Voor de rest hebben we een dak boven ons hoofd en hebben we genoeg te eten. Dat is het belangrijkste.
Ik zou graag een beetje reizen. Eerst in België: Brugge, Doornik, Luik, Antwerpen… Ik woon in Walhain, het geografische centrum van het land, dus niets is echt ver.
Ik hou van mijn gastland! Ik woon hier al 50 jaar. Ik heb me hier altijd thuis gevoeld en ik kan daar niet genoeg dankbaar voor zijn.
Ik was 10 jaar oud toen we mijn vader naar België volgden om er te komen wonen, in december 1967. Ik verliet een zonnig Marokko. Toen ik in Zaventem uit het vliegtuig stapte en m’n vader had gekust, zei ik tegen hem: “Heb je hier wit zand, papa?!”. Het sneeuwde!
Daarna denk ik eraan om wat verder te reizen. Ik zou graag van de mediterrane zon genieten in Griekenland, Turkije, Tunesië en Libanon. Ik zou Palestina willen leren kennen en op de grond willen lopen van het land waar ik geboren ben: Algerije. We hebben een kleine riad in Marokko. Ik ga er graag af en toe heen om mijn batterijen op te laden.
Ik zou graag kooklessen en bloemschiklessen volgen. De tijd nemen om musea en tentoonstellingen te bezoeken en naar de bioscoop te gaan. Ik moet ook het sporten weer oppikken: ik hou van wandelen en zwemmen.
Wat wil je nog zeggen tegen je collega’s?
Ik wil hen bedanken voor 40 jaar samenwerking en, ik zou zelfs zeggen, vriendschap. Mijn collega’s hebben me altijd geholpen en naar me geluisterd. Ik zal ze missen. Ik wens het beste aan alle mensen die blijven werken om onze pensioenen te betalen! (smile 😉)
Comments are closed.