Nathalie Lange, Bucom-medewerkster
Hoe is alles begonnen?
De naaimachine is altijd een fascinerend voorwerp voor me geweest. Als kind zag ik mijn papa, een dakwerker, het gebruiken om zijn werkkleding te repareren. Mijn ouders gaven me mijn eerste machine 15 jaar geleden. Sindsdien is naaien een essentieel onderdeel van mijn leven. Mijn atelier, dat altijd open staat, ligt dicht bij de leefruimte, waardoor ik altijd beschikbaar ben voor mijn zonen Lino (8 jaar) en Emilio (5 jaar). Ze spelen er vaak terwijl ik naai. Ik ben er voor hen en deel met hen de boodschap dat het belangrijk is te doen waarvan je houdt.
Ik ben voornamelijk autodidact, maar ik heb een tiental cursussen gevolgd in het Maison de couture in Brussel. Naaien beïnvloedt mijn vriendschappen, waarvan er vele zijn ontstaan door over stoffen te praten. Toen ik de man ontmoette die mijn echtgenoot zou worden, vertelde hij me over de jeugd van zijn ouders. Zijn moeder was naaister in een werkplaats en zijn vader was reparateur van naaimachines. De twee geliefden gebruikten speldendoosjes om stiekem liefdesbrieven uit te wisselen! Met andere woorden, ik had onmiddellijk een positieve houding tegenover mijn schoonouders! Mijn schoonmoeder is helaas onverwacht in december vorig jaar van ons heengegaan.
Wat doe ik graag?
Ik naai graag tijdloze kleding, met een voorkeur voor hemden. Het is vrij technisch, er zijn best wat stappen en er is een grote verscheidenheid aan patronen.
Ik houd er ook van om voorwerpen te naaien als persoonlijk cadeau: etuis, kussens, tassen…
Waarom naai ik?
Ik moet dingen met mijn eigen handen kunnen doen. Een project tot een goed einde brengen, is goed voor je zelfvertrouwen. Naaien zorgt ervoor dat je voortdurend leert. Er zijn zoveel verschillende technieken! Het opent de deur voor uitwisselingen. Op de sociale netwerken is er een grote naaigemeenschap. Deze hobby spreekt veel van onze zintuigen aan: het plezier om mooie stoffen te zien, om ze aan te raken, om het speciale geluid te horen van de schaar die de stof knipt. Ik hou van dat geluid sinds mijn kindertijd. Toen ik 10 jaar oud was, heb een grote stommiteit begaan door inkepingen te knippen in de kleren van mijn ouders, gehypnotiseerd door het geluid van de schaar…
In het begin van de sanitaire crisis was weten hoe je moest naaien een superkracht! Ik heb tientallen maskers gemaakt voor een rusthuis, voor een verpleegster in onze buurt, voor onze familieleden, voor onze buren. Ik ben blij dat ik mijn bijdrage aan de maatschappij heb kunnen leveren.
Naaien heeft met ethiek te maken. Ik bezie het in een algemene context, zodat ik alleen naai wat ik nodig heb. Ik weiger fast fashion en fast couture. Ik creëer een “capsule” garderobe met een paar stukken die ik kan uitwisselen en coördineren naargelang mijn wensen. Ik denk liever op lange termijn, dan in pure consumptie.
Het werk waar ik het meest fier op ben?
Dit is ongetwijfeld mijn anorak die ik gemaakt heb van katoenen gabardine, met gevlochten naden, een rits en opgestikte zakken met zijvouwen. Ik heb er meer dan 30 uur aan gewerkt, maar elke keer als ik hem draag, ben ik zo fier!
Mijn volgende projecten?
Ik heb beloofd om een hemd te naaien voor mijn man Filippo. Ik heb het patroon en de stof al.
Ik heb ook een project voor een hemd voor mij, in marineblauw geborduurd katoen, met een kraag met een ruche.
En dit jaar ga ik voor het eerst een broek maken.
De raad die ik zou geven aan een beginneling(e)?
Daag jezelf uit en kies niet voor de makkelijke weg. Je leert uit je fouten. Je moet je project goed voorbereiden en beginnen met alle instructies van het patroon te lezen. Door het werk op te delen, kan je het gemakkelijker in je dagelijks leven integreren. Je kunt beter niet laat op de avond een project afwerken, want dan maak je fouten.
Ik heb mijn eigen naaiblog gemaakt om mijn gedachten over stijl en capsule garderobe, mijn lievelingspatronen en realisaties te delen. Mijn doel is om mensen achter de machine te krijgen.
Ontdek dit alles op http://www.flowcouture.be/
Comments are closed.